Ook de man met bierbuik trok zijn shirt uit. Waar die aandrift vandaan kwam, geen idee. Maar feit is dat hij de in hem verscholen primitieveling bevrijdde. En hij was niet de enige tijdens het Slotconcert afgelopen zaterdag van Rowwen Hèze in America.
Een bevrijdingsfeest in meerdere opzichten. Want de vraag rees of het gezien de oplopende coronabesmettingen en tal van afgelaste evenementen wel mocht plaatsvinden. Het doorgaan van de Slotconcerten – geheel volgens de regels – werd dan ook beleefd als een feest waar het leven van afhing. 8000 gelukkige mensen in een tent die dansten op de vulkaan van deze tijd en zich tegelijk bevonden in een bubbel waarin juist tijdloze melodieën en verhalen de toon zetten. Buiten stak de wind op van een storm, binnen woedde een orkaan van gelukzaligheid.
Wat is dat toch dat een liedje waar je mee opgroeit je elke keer weer raakt? Wat hard binnenkomt gaat nooit meer weg. Rowwen Hèze bijvoorbeeld. Die muziek vond onderdak in mijn leven. Ze stutte de moeilijke momenten tijdens begrafenissen en gaf menig feest vleugels. Elke keer herbeleef ik in die liedjes betekenisvolle momenten. Ook gisteren toen ik naar de tent keek en de band hoorde spelen is er weer een nieuw moment geboren dat ik zal koesteren. De muziek voert me dus niet alleen terug naar vroeger, maar ontvouwt zich in het hier en nu tot een toekomstige herinnering. De muziek krijgt er steeds weer jaarringen van betekenis bij. Ze groeit met me mee en ademt in mijn bestaan. Tot zover mijn liefdesverklaring aan Rowwen Hèze.
De Slotconcerten van de band – de jaarlijks terugkerende seizoensafsluiting in een weekend vol bier, friet en plezier – heb ik vaker bezocht. Ik ben geen biersmijter, geen hosser, geen jongen die je graag zonder shirt ziet en geen groepsmens. Wat doet zo iemand dan in hemelsnaam in die enorme joelende feesttent?
Ik geniet van de genietende mensen die losgaan, uitbreken als wilde dieren en het leven uitgelaten innemen. Ik neem genot heel serieus en dan ben je bij Rowwen Hèze aan het juiste adres.
Wat kun je veel zeggen over de show waarin het Haagse Direct nog een halfuur flankeerde en waar, zoals altijd, een middeleeuws aandoende blijhartigheid heerste als op Bruegels De Boerenbruiloft? Weinig, vrees ik. De show bood een perfecte mix van oud en nieuw materiaal. Mooi was dat de ingetogen kant van de band niet werd verloochend en dat ze het lef hadden om het op sommige momenten in die kolkende tent heel klein te houden. Daarna was het weer fiësta, tijd voor bravoure en meezingers.
De tent zong massaal mee. Ik zag tranen, mensen die elkaars kippenvel laten zien en een dansende massa vrolijke fans uit alle windstreken. Alleen een cynicus zou hier een kanttekening bij kunnen plaatsen. Mij lukt dat niet. Alles wat deze muziek aan emotionele zeggingskracht, romantische levensvreugde en wijsheid in zich draagt kwam in het optreden tot uiting. Het herbergt het kleine leed evenzo als het universele geluk. Een lach, een traan en het geloof in het goede, de gemeenschap, de liefde, om kort te gaan.
De aanwezige blazers gaven de liedjes meer schwung en op sommige momenten een emotioneel steuntje in de rug. Ook de video’s en belichting wisten subtiel iets toe te voegen zonder te veel aandacht op te eisen. De muziek van Rowwen Hèze heeft immers genoeg om het lijf om zich ook zonder omlijsting staande te houden. Zelfs zonder shirt zou deze band unplugged and naked geen slecht figuur slaan. Maar het zijn de Slotconcerten en dan speelt per definitie massa een belangrijke rol. Dan is meer altijd beter. En laten we niet vergeten dat kwantiteit ook een kwaliteit is. Wat we nodig hebben? Méér Rowwen Hèze! Meer van dit.
Door Ludo Diels (https://www.heavenmagazine.nl/actueel/rowwen-heze-slotconcert-als-bevrijdingsfeest)
Foto’s Marcel Hakvoort